In 1928 besloot de gemeenteraad van Amsterdam tot de aanleg van een natuurgebied van bijna 1000 hectare. Het moest een ‘sociaal bos’ worden, bedoeld voor alle lagen van de bevolking. Burgers die geen geld hadden voor een dagje naar het strand of naar het Gooi konden zo toch ontspannen in een natuurlijke omgeving.

Behalve ontwerpers Cornelis van Eesteren en Jakoba Mulder zaten ook biologen
Jac. P. Thijsse en A.J. van Laren in de ‘Boschcommissie’. Zonder hun kennis had een bos in de polders ten zuiden van de stad nooit zo snel kunnen groeien.

Door Amsterdammers
De jaren dertig in de vorige eeuw waren jaren van crisis met hoge werkloosheid. Nog voordat het ontwerp voor het bos af was, werd al begonnen met de aanleg van de Bosbaan. De gemeente kon zo gebruik maken van gelden die beschikbaar kwamen voor de werkverschaffing. Kantoorklerken, bakkers, marktkooplieden: iedereen die wilde werken tegen een honorarium dat iets hoger lag dan een bijstandsuitkering, deed het zware graafwerk. Zo ontstonden de waterlopen, de ophoging van de 16 meter hoge heuvel en de aanleg van de wegen.

De bestrating van de wegen werd weer betaald uit een nationaal Werkfonds. Het bos is er dan ook niet alleen vóór de Amsterdammers, maar is ook dóór de Amsterdammers aangelegd. Veel ouderen spreken daarom nog steeds vol trots van het Boschplan.

Ontwerp en aanleg
In de cultuurhistorische verkenning, gemaakt door de gebiedsadviseurs van Monumenten en Archeologie in 2016, staat een analyse van het ontwerp en aanleg van het bos. Duidelijk is dat er veel factoren zijn die de ruimtewerking van het bos bepalen. Denk hierbij aan de doorlopende zichtlijnen, een aaneenschakeling van open ruimtes, het reliëf, de waterpartijen, de solitair staande bomen en de gesloten bosranden.